Hak etmeden..

Ben değişmem kadar büyük bir yalan yoktur..

İnsanı her şey değiştirebiliyor..

Bir aşk..

Bir acı..

İnsanlar..

Zaman..

Son 2 yılda ne kadar değiştiğime ben bile inanamıyorum..

Adına tecrübe dediğimiz yaşadıklarımız bizi farklı bir biz yapıyor..

Zamanın etkisi zaten tartışılmaz..

Önceden üzerine saatlerce düşüneceğim şeyleri artık düşünmeyi bırak, aklımda bile tutamıyorum.. O kadar umurumda değil ki her şey, herkes..

Bazen rol yaptığımı düşünüyorlar :)

O kadar yalnızlığa alışmışım ki..

Kendi kendimle huzurlu yaşamayı zor da olsa o kadar güzel öğrenmişim ki..

Bütün hikayelerin aynı tatla başlayıp aynı tatla bittiğini o kadar tecrübe etmişim ki..

Herkesin gözünde filmin sonunu o kadar iyi görüyorum ki..

Uzak kalmayı seçiyorum..

Bazen de oyuna dahil olup bir anda yok oluyorum..

Ve ne zaman yok olsam o kadar kıymetli oluyorum ki..

Sen ve egon ile başlayan cümleler dinlemeye başlıyorum..

Ne egosu..

Uzak kalmayı seçmek neden yüksek ego olarak algılanıyor ki?

Halbuki tam tersi..

Bendeki yüksek ego olarak görülen şeyin, kendilerindeki özgüven eksikliği olduğu anlayacak kadar bilmiyorlar..

En sağlam sandığım kalelerimin aslında kumdan kaleler olduğunu birkaç kez tecrübe ettikten sonra bıraktım her şeyi..

Ve bıraktığımdan beri belki mutlu değilim ama huzurluyum..

Kalbimin en son attığı zamanlar çok geride kalmış olsa da eş zamanlı gözyaşlarımda geride kaldı.. İnsanlar beni anlamıyor cümleleri kurmuyorum artık.. Mesafenin aslında huzur olduğunu biliyorum..

Bazen bende hatırlamak istiyorum..

Sevilmek nasıldı diye..

Sonra vazgeçiyorum..

Korkuyorum.

Çünkü kimse kimseyi sevmiyor..

Herkes sadece sevilmek istiyor..

Kendi belirlediği zaman dilimlerinde..

Hak etmeden..